سایه مهربانی

• 
  تهران یک زمانی سایه بان مهربانی داشت. خود اهالی روی بخشی از گذرها سقف می زدند تا مردم و دستفروش ها از گزند آفتاب تیز یا باد و باران در امان باشند. 
  اسم این سایه بان ها ساباط بود. این عکس هم مربوط به ساباط یا سایه بانی در حوالی گذر مستوفی است.
  میدانید تفاوت اصلی این سایه بان های مهربانی "دیروز" با دیوارهای مهربانی "امروز" چیست؟
  آنروزها مهربانی یک اصل رفتاری بود. یک وصله به زندگی مان نبود. همه زندگی به رسم و فرهنگ مهربانی بود. 
  به قول استاد  عزت الله مومنی شاگرد شیخ رجبعلی خیاط اگر یادگرفتیم به هم نوع و همسایه و رفیق مهربانی کنیم، فقرای شهر که به طریق اولی در سایه مهربانی اند. 
  ساباط مهربانی برای مردم و اهل گذر بود و این یعنی کمال مهربانی به فقرا.
  زندگی مان باید مهربانی باشد نه صرفا اوقاف فراغت مان و یا وقت هایی که وجدان مان به درد می افتد.
• 

•  

فاستمعوا

وَإِذَا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَأَنصِتُوا لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ

ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ ، ﺑﻪ ﺁﻥ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺳﻜﻮﺕ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺭﺣﻤﺖ ﺷﻮﻳﺪ 

هیچ‌ نگوییم 

اینجا مردی سرگرم خداست

اینجا عبدی دلگرم مواعید خداست

اینجا این پیرمرد با همین بساط کوچکش و با آن رابطه الهی و نورانی اش ، تمام دنیا را تحقیر کرده است 

بگذار برخی به پول و ماشین و تجارتشان بنازند

گردونه دنیا می گردد و چه زیر و زِبَرها که در راهست 

به تعبیر امیر المومنین علی علیه السلام فقیر و غنی بعد از این دنیا معلوم خواهد شد

آن طرف معلوم می شود که دست کی خالیست...