دشمن پنهان

احتمالا شما هم این دو واژه رو شنیدید. " بیوتروریسم" و " تراریخته".

قبلنا یادم می اومد که پدربزرگ ها و پدرا و بقیه فامیل تو روستا میرفتن سر زمین کشاورزی. برنج میکاشتن و یه لقمه نونی ازش درمی اومد. الان البته دیگه واقعا به صرفه نیست با این داستان واردات و مکافات فروش و قیمت نزار و صد البته دلال طماع.

اما بحثم یه چیز دیگه هست. الان که دیگه علم پیشرفت کرده، ظاهرا دو دو تا، 4 تا نمیشه یعنی گفتن چرا نیایم یه دستکاری در ژن فلان گیاه کنیم وحاصل این ضرب تبدیل بشه به مثلا هزارتا.

بشر با خودش فکر کرد که با این دستکاری میتونه موفقیت هایی رو بدست بیاره که در ظاهر هم انگار بدست آورد. اما مدتی بعد مشخص شد که این تراریخته ها ظاهرا سبب افزایش سرطان در بسیاری از کشورهایی شدند که مورد استفاده قرار گرفتند و به همین دلیل خیلی از کشورها واردات این محصولات را ممنوع اعلام کردند. از آن طرف عده ای نظر به این دارند که این محصولات نوعی مبارزه پنهان با ملتهاست تا آنها را از پای درآورند.

این که این حرفها درست است یا نه را به خودتان میسپارم اما جای چند سوال باقی می ماند؛

چرا بسیاری از کشورها ورود این محصولات را ممنوع کرده اند، کشورهایی که بعضا خود تولید کننده و صادرکننده این محصولات اند؟

چرا مخفیانه و بدون اطلاع ، بذرهای تراریخته به کشاورزان داده میشود تا کشاورزان شمالی این بذرهای تراریخته را تبدیل به برنج و محصول نهایی سفره های ایرانی کنند؟؟

چه اصراری دارد رئیس جدید محیط زیست که از سالم بودن تراریخته ها حرف می زند اما از پاسخ به سوالات بالا و سوالات دیگر عاجز است و بیشتر سعی در فرار از پاسخ گویی دارد؟؟

ضمن این که کمپانی های بدنامی همچون مونسانتو جزء بزرگترین تولید کنندگان این محصولات اند، واقعا چه خبر است؟؟

+ لینک 

هشدار فائو و بهداشت جهانی درباره احتمال سرطان زا بودن تراریخته ها

بیانیه های بی بیان

فکر میکنم شما هم با من هم عقیده باشید که اساسا بیانیه و پاسخ بیانیه رو کلا از زندگی مون حذف کنیم. حالا ما که نه زورمون میرسه بیانیه بدیم و نه کسی علیه ما بیانیه میده ولی آقایونی که هی مثل روزنامه بیانیه میدید و از اون طرف گروه مخالف تون هم جواب بیانیه تون رو میدن یه کم فکر کنید بعدشم بس کنید.

این همه انرژی و نیروی انسانی تلف میکنید که چی؟؟ بگید ما از اونا سر تریم؟؟ مثلا ما خدمات مون بیشتر به کشور بوده اونا خائن اند . این وسط یه سری کانالها و روزنامه ها معلوم نیست این وسط نقش شون چیه. سر پیاز و ته پیاز که خوبه، اصلا پوست پیاز هم نیستن ولی هی علیه یکی بیانیه چاپ میکنن.

بابا تو خود کشورهای غربی هم که مهد بیانیه اند اینقدر که شما فعالید در عرصه بیانیه فعال نیستن.

تو رو خدا ول کنید بذارید یه هفته بدون بیانیه راحت باشیم.

حالا چهارتا حرف درست هم بزنن که خوبه، همش شده توهین و جواب اونا رو بده و من کم نمیارم. 

یه نفس بگیرید و یه چند دقیقه هم برای مردم کار کنید و اون فیتیله بیانیه هاتون رو خاموش کنید.

آخرین متد شهرسازی

شاید شما هم شنیده باشید که 325 میلی متر باران در 48 ساعت گذشته در رامسر آمده و حداقل 5 میلیارد تومان خسارت به بار آورده است. به راستی چرا باید کوچه ها و خیابان های شهر و روستا تبدیل به رودخانه و باتلاق شود؟ چرا باید شرایط طوری شود که به سختی در شهر با خودروی شخصی تردد کنیم؟ حکایت این شهر هم نیست که خود از نزدیک دیدم. نمونه های دیگرش را در جاهای دیگر هم دیده ایم. مشکل اما کجاست؟ 

ظاهرا ما یک ستاد بحران در هر شهر داریم که اکثر مسئولین شهری عضو آن هستند. هرساله و در فصل سرما باران و برف سنگین می آید و مسئولین بعد از حادثه ابتدا به رسانه ها می گویند اتفاقی نیافتاده و کمی آمار و ارقام از خسارت ها می دهند. در مرحله بعد چند عکس از حضورشان در محل حادثه منتشر کرده تا ثابت کنند که در حال انجام خدمت اند.

حال به مسئولین محترم که حتی در همان مرحله حادثه هم اقدام موثری نمی کنند باید گفت بنظر شما اساسا باید منتظر حادثه شد تا اتفاق بیافتد و بعد به فکر چاره که نه ، بیشتر به فکر پیچاندن ملت و تکرار همان حرف های همیشگی، و اینکه فلان کار باید بشود و بهمان نباید شود اکتفا کنید یا اینکه قبل از حادثه تدابیر لازم را اتخاذ کرد؟

آیا در همین حادثه نمیشد که مسیل های مناسب را طراحی کرد تا شهر ما تبدیل به ونیز نشود که حتی نشود در آن با ماشین حرکت کرد؟

آیا اندکی اعتقاد دارید که شهرسازی امروز یک علم است و نیاز به کار کارشناسی دارد، نه اقدامات خلاف قانون و بندهای متعدد "پ" در شهر.

نخواستم از حال و روز خودمان بیشتر بنویسم و از حال و روز خیلی های دیگه که واقعا خسارت دیدند بیشتر از این بی تدبیری ها، که خداوند بر حکمت خود کار میکند و اینها بلا نمی شود اگر مسئولین خودمان،  خودمان را در پیچ و تاب توجیهات شان نچرخانند و آخر سر بگویند: نمی شود

جالب اینکه میگویند نمیشود و نمیگن نمی توانیم که فرق این دو جمله از دست دادن یک صندلی است که فکر نمیکنم آن مسئول بتواند از آن بگذرد. ( هو العلیم)

سنگر، بی سنگر!!

مرکز کار فرهنگی در کشور ما امروز کجاست؟؟ اصلا باید مرکز فرهنگی کجا باشد؟ سوالی بود که امروز با دیدن خبر مرگ آقای هیو هفنر موسس مجله مستهجن play boy به ذهنم رسید. طبیعتا مراکز آنها جاهایی مثل همین مجله و هالیوود و امثالهم هستند اما مرکز کار فرهنگی ما کجاست؟ آنها با صرف هزینه های گزاف و در چارچوب عقاید باطل خودشان توانستند ظرف 10 سال امار موافقان هم جنس بازی را از 34 درصد به 60 درصد برسانند و این به زعم آنها می شود کار موفق فرهنگی. هم زمان طولانی سپری شد و هم هزینه زیاد و البته نیروی انسانی موفق.

این طرف اما متوجه نشدیم که آخر وزارت فرهنگ متولی این امر شده یا صدا و سیما یا مراکز فرهنگی متعدد و یا صدها مرکز و سازمان دیگر دولتی و خصوصی...

واقعا عیب کار کجاست؟؟ بگذارید کمی به دوران صدر اسلام برگردیم. دورانی که قطعا بروکراسی اداری به شکل وزارت و سازمان نداشت. ولی پیامبر اسلام توانستند یک کار موفق فرهنگی را به نمایش بگذارند آن هم با گسترش اسلام و البته شخصیت های بزرگی که پرورش یافتند. راز این کار چه بود؟؟

یک مرکز واحد و قدرتمند به نام مسجد! واحدی که نه تنها محل عبادت صرف نبود بلکه رسول مکرم اسلام نشان دادند می تواند مرکز حکومت، یک مکان نظامی برای دفاع از اسلام و البته محل حل اختلاف نیز باشد.

حال کمی به عقب برمی گردیم. نقش همین مساجد در این انقلاب چه قدر بود؟؟ چه گروهها و چه آگاه سازی هایی که از همین راه داده میشد تا جایی که خیلی از منابر و مساجد را ممنوع اعلام میکردند. بعد از انقلاب در زمان جنگ هم نقش شان پررنگ تر شد تا جایی که علاوه بر کاربردهای قبلی محل اعزام نیرو  نیز شد.

و حال بعد از گذشت 40 سال از انقلاب مساجد در کجای پازل فرهنگی کشور هستند؟؟ مساجدی که روزی به گفته امام سنگر بودند، امروز نیز همان راه را می روند؟

اینکه کمبود تعداد مساجد در کشور وجود دارد درست است اما بدتر از آن نداشتن حتی امام جماعت در خیلی از این مساجد است. البته وضع به اینجا ختم نمی شود و نداشتن برنامه مناسب برای جذب جوانان، حضور صرفا پیرمردها در مسجد و پر شدن مساجد صرفا در محرم و رمضان از دیگر اشکالات کار است.

محور که گم شود، دیگر مهم نیست چه قدر خوب کار شود، چرا که به هدفی که باید منجر نمی شود.

امیدوارم تا قبل از اینکه روزی دیر شود، فکری کنیم تا از این اوضاع و احوال دربیاییم و همان راه قبل را پی بگیریم.

* دل پری هست، اما سطرها کم می آیند برای نوشتن ): 

حضرات روشنفکر حسینی نما

تعرَفُ الأشیاءُ بِأَضدادِها _ یعنی هر چیزی به ضد خود شناخته می شود

شاید این حدیث معروف را شنیده باشید، اما مفهومش در کجای تاریخ نمود بیشتری دارد؟ بنظرم آن جایی که از یزید و عمال فاسدش میگویی، آن جایی که از ابن زیاد ملعون و سپاه سیاهش حرف میزنی، کاملا مشخص است آن طرف در سپاه 72 نفره امام چه خبر است؟؟ معلوم است امام چه شخصیتی است؟

این وسط اما برخی اشخاص را با دقت باید نگاه کرد، کسانی مثل شبث بن ربعی و یا شمر بن ذوالجوشن که ماجراهایی شاید عجیب و غریب دارند در تاریخ.

کسانی که در تاریخ بارها صفوف خود را عوض کرده و هر روز به رنگی درآمده اند.

بگذارید کمی از جانباز صفین بگویم، از همین جناب شمر. جالب است که یک لعن هم در زیارت عاشورا مخصوص این اقاست. معلوم است قضیه شمر فراتر از این حرف هاست. فراتر از نسبت فامیلی اش با عباس (ع) و حتی حضورش در جنگ صفین.

آن طرف از زهیر میگویم که اخرین شب زندگی اش شد شب عاشورا. از مسعود بن حجاج و پسرش، عجب پدر و پسری و چه عاقبت شیرینی.

این روزها روایات زیادی را می شنوید از کربلا، نمی خواهم بحر طویلش کنم، چند جمله کوتاه که فکر میکنم مفید تر از صدها مقاله می تواند باشد.

* مواظب ملاحسین واعظ کاشفی های عصر خود باشیم که هر چیزی را به نام کربلا و قیام امام به خوردمان ندهند. از آن تافتن های بی خودشان تا حسین گفتن های روی هوایشان.

** عزاداری ها هم واقعا آدابی دارد، آدابی که اگر حداقل یک شرط در آن رعایت شود بنظرم حداکثر بهره را برده ایم و آن هم این است که شرایط حضور امام عصر (عج) در آن فراهم باشد. حال با خودتان که قضاوت کنید ایشان در مجالس لخت بعضی به اصطلاح عزاداران، در سینه زنی های برخی دکان های باز شده، در مداحی های برخی مداحان کاشفی مسلک پا می گذارند یا خیر.

*** بزرگی می گفت عاشورا و کربلا از دو جنبه مظلوم است یکی خود واقعه و دیگری پس از آن از حیث تحریف های بی مروت هایی که تا حالا هم ادامه داشته.

تکرار حسین (ع) خستگی ندارد... خطی است که همیشه سطرهایی برای ما خواهد داشت.

عزاداری هاتون قبول حق.