خورشیدخانم

موزه ملک. نقاشی اصلی از خورشید خانم در این موزه نگه داری می شود. 

بهانه ای شد سراغ این نام ماندگار رویم.

.
خورشید خانم در باور عامیانه مردم تهران تاریخی و دارای شأنی ادبی و فرهنگی است. 
خورشید خانم هم در ادبیات ما جای دارد و هم در ترانه ها و هم داستان ها. 
تصویر سازی از چهره های زنانه شرقی، همراه با زیبایی و لطافت و در عین حال معصومیت و حجب و حیای ایرانی، معمولا چیزی است شبیه خورشید خانم. به همین جهت چشم مشکی و ابروهای خورشید خانمی معروف است. 


اما خورشید خانم کیست؟ 
سبک نقاشی در فرهنگ سنتی ما فاصله عمیقی با مدل های اروپایی و غربی داشته و دارد. هیچگاه بزرگان هنرمند ما برهنگی زن و تصاویر هوس آلود را تصویر نکردند؛ حتا در تصاویر عاشقانه. این در حالی است که داستان های عاشقانه ایرانی سابقه ای کم نظیر نسبت به دیگر تمدن ها دارد. .
خورشید خانم از خاندان غفاری ها در دوران قاجار است که به جهت زیبایی مدل نقاشی صنیع الملک قرار می گیرد. خورشید خانم که به حاجی عمه نیز شهرت داشته است دارای نسبت فامیلی و از نزدیکان صنیع الملک است و به همین جهت توانست مدتها سوژه نقاشی وی باشد. .
درباره خورشید خانم البته یک نقل تاریخی نیز وجود دارد. وی اولین کارآفرین زن ایرانی است که مقابل کالای خارجی ایستاد و به شدت مورد توجه امیرکبیر قرار گرفت.
.
متن این خبر در روزنامه وقایع الاتفاقیه آن زمان بدین قرار است:
«ضعیفه تهرانی زردوزی دوره ملبوس صاحب منصب نظامی را به قاعده روم دوخته و درکمال خوبی به عمل آورد که در این هفته به نظر اولیای دولت علیه رساند. به طوریست که مطلقا با کار اسلامبولی امتیاز داده نمیشود. اولیای دولت علیه حکومت فرمودند که شاگرد بسیار نگاه دارد و تا پنج سال احدی در عمل او شراکت ننماید». .
البته یک خورشید خانم هم در عهدناصری داریم که کاتب قرآن بوده است. اما در اینکه این سه خورشید خانم هرسه یکی باشند، ابهام وجود دارد. 
بااین حال، هرچه هست در فرهنگ ما تنها نام نیک است که باقی می ماند.

خودباختگی

یعنی بعضی اینقدر خودباخته اند که بعدِ دیدن این عکس میگن لابد ایرانیا رفتن فرانسه و اونجا رو کثیف کردن.

کلا معتقدند ما ایرانیا بی فرهنگیم و همه جا ایرانی بازی در میاریم حتی اگر حضور نداشته باشیم!! این عکس آثار شادی مردم فرانسه پس از قهرمانی در فوتبال رو نشون میده 

درضمن پلیس فرانسه با مردم برخورد هم کرده.

گمشده این روزهای ما

مولا علی (ع) می فرمایند: حکمت گمشده مومن است، آنرا فرا گیرید حتی از منافقان.

چه جمله زیبایی و چه فکر بسیطی، کسی که خود 4 سال حکومت بر مسلمین میکند چنین جمله ای را میگوید و ما را وادار به فکر میکند.

فکر اینکه اگر گاهی مقایسه میکنیم و از اسراف خودمان حرف میزنیم که جزء مسرف ترین مردم جهان ایم در حالی که در بعضی از کشورهای لامذهب با اعمال سیاستهایی و فرهنگ سازی این مسائل را ندارند، غرض مان این نیست که به اسلام و مسلمانی واقعی تیشه بزنیم. غرض این است که اسلام واقعی پیاده شود و ما مسلمانی واقعی باشیم. دینی که این همه از گناه اسراف میگوید اما ما چه؟؟ بی خیال بی خیال. انگار نه انگار.

از آن طرف اگر از پیشرفتهای مادی غرب مینویسیم غرض این نیست که بگوییم همه چیزشان خوب است؛ اما حداقل عقل حکم میکند خوبی هایشان را بگوییم و مهم تر از آن یاد بگیریم و به کار بندیم. نمونه اش همین بحث مبارزه با فساد.

جالب است در همین ایالات متحده قانونی وجود دارد موسوم به " لینکلن " که بر اساس آن مبارزه با فساد را به آحاد مردم کشانده و بر این اساس هرکس گزارش فسادی را به ماموران دولتی ارائه دهد، در صورت اثبات آن، 30 درصد مبلغ اختلاس به آن شخص گزارش دهنده اختصاص می یابد و مابقی به خزانه برمیگیرد. با این قانون امریکا توانست چندین میلیارد دلار از پولهای اختلاس شده را برگرداند. حال در کشور ما چه؟؟ خود قضاوت کنید. جدای از فرار اختلاس گران و رشوه هایی که به برخی مامورین دولتی داده شده، باید گفت ساختار مبارزه با فساد در کشور ما مبتنی بر یک سری سازمان و اداره است و مردم هیچ گونه نقشی ندارند. این برخلاف مشی امام راحل بود که در آن بر نقش محوری مردم در همه امور تاکید می کردند.

هر انقلابی با پشتوانه مردم شکل میگیرد و به پیروزی میرسد و غیر از این ممکن نخواهد بود، اما سوال اینجاست که بعد از گذشت 4 دهه از انقلاب آیا مسئولین کشوری هنوز بر این عقیده اند که امور را به مردم واگذار کنند؟

نگاهی به تاریخچه اقدامات دولتهای مختلف و اظهارنظرهای  آنان خلاف این را ثابت میکند و حاکی از یک چرخش 180 درجه ای است. چرخشی که حالا کم کم زمینه های بی اعتمادی و در نهایت تقابل را فراهم میکند. نگاهی به انقلاب فرانسه و کنش های بعد از آن ما را بیشتر آگاه میکند. انقلابی که سبب اختراع گیوتین شد و گردن های زیادی را سر برید و در نهایت به دست ناپلئون به دیکتاتوری بدل شد و دوران تیره ای آغاز گردید. چرا که علت همه اینها دور کردن  انقلابیون اصلی یعنی مردم از انقلاب بود، حال آنکه حق طبیعی و قانون مردم دخالت در تمام شئون حکومتی خصوصا طرح سوال و بازخواست مسئولان است، چیزی که در کشور ما مشخصا جایگاه تعریف شده ای ندارد!

سنگر، بی سنگر!!

مرکز کار فرهنگی در کشور ما امروز کجاست؟؟ اصلا باید مرکز فرهنگی کجا باشد؟ سوالی بود که امروز با دیدن خبر مرگ آقای هیو هفنر موسس مجله مستهجن play boy به ذهنم رسید. طبیعتا مراکز آنها جاهایی مثل همین مجله و هالیوود و امثالهم هستند اما مرکز کار فرهنگی ما کجاست؟ آنها با صرف هزینه های گزاف و در چارچوب عقاید باطل خودشان توانستند ظرف 10 سال امار موافقان هم جنس بازی را از 34 درصد به 60 درصد برسانند و این به زعم آنها می شود کار موفق فرهنگی. هم زمان طولانی سپری شد و هم هزینه زیاد و البته نیروی انسانی موفق.

این طرف اما متوجه نشدیم که آخر وزارت فرهنگ متولی این امر شده یا صدا و سیما یا مراکز فرهنگی متعدد و یا صدها مرکز و سازمان دیگر دولتی و خصوصی...

واقعا عیب کار کجاست؟؟ بگذارید کمی به دوران صدر اسلام برگردیم. دورانی که قطعا بروکراسی اداری به شکل وزارت و سازمان نداشت. ولی پیامبر اسلام توانستند یک کار موفق فرهنگی را به نمایش بگذارند آن هم با گسترش اسلام و البته شخصیت های بزرگی که پرورش یافتند. راز این کار چه بود؟؟

یک مرکز واحد و قدرتمند به نام مسجد! واحدی که نه تنها محل عبادت صرف نبود بلکه رسول مکرم اسلام نشان دادند می تواند مرکز حکومت، یک مکان نظامی برای دفاع از اسلام و البته محل حل اختلاف نیز باشد.

حال کمی به عقب برمی گردیم. نقش همین مساجد در این انقلاب چه قدر بود؟؟ چه گروهها و چه آگاه سازی هایی که از همین راه داده میشد تا جایی که خیلی از منابر و مساجد را ممنوع اعلام میکردند. بعد از انقلاب در زمان جنگ هم نقش شان پررنگ تر شد تا جایی که علاوه بر کاربردهای قبلی محل اعزام نیرو  نیز شد.

و حال بعد از گذشت 40 سال از انقلاب مساجد در کجای پازل فرهنگی کشور هستند؟؟ مساجدی که روزی به گفته امام سنگر بودند، امروز نیز همان راه را می روند؟

اینکه کمبود تعداد مساجد در کشور وجود دارد درست است اما بدتر از آن نداشتن حتی امام جماعت در خیلی از این مساجد است. البته وضع به اینجا ختم نمی شود و نداشتن برنامه مناسب برای جذب جوانان، حضور صرفا پیرمردها در مسجد و پر شدن مساجد صرفا در محرم و رمضان از دیگر اشکالات کار است.

محور که گم شود، دیگر مهم نیست چه قدر خوب کار شود، چرا که به هدفی که باید منجر نمی شود.

امیدوارم تا قبل از اینکه روزی دیر شود، فکری کنیم تا از این اوضاع و احوال دربیاییم و همان راه قبل را پی بگیریم.

* دل پری هست، اما سطرها کم می آیند برای نوشتن ):