همراه با هیولا، همگام با عزرائیل

 

▪ آنکه با هیولاها دست ‌و‌ پنجه نرم می‌کند باید بپاید که خود در این میانه هیولا نشود. اگر دیری در مغاکی چشم بدوزی، آن مغاک نیز در تو چشم می‌دوزد!

¤ فردریش نیچه
 

کودک واکسی

• 
  کناری ایستاده بودم و تماشا می کردم؛ درنگ و وقفه ای کوتاه در کنار کودک واکسی. نیمه روز بود و پسرک زیر تیغ آفتاب بساط کرده بود. تنها پوش بالای سرش، خنکی بنر تبلیغاتی بزرگی بود که روی بساطش سایه کرده بود و همین نیز هرازگاهی با باد جابجا می شد. 
  به جبینش عرق نشسته و سخت مشغول بود که مرد جوانی از کنارش رد شد و بعد از چند قدم مجدد برگشت تا کفشش را واکس بزند. تمیزی و رنگ و روی کفش نشان می داد دلش زار پسرک است و خواسته به بهانه ای کمک کند. می توانست صدقه ای دهد و برود و بکارش برسد. اما ماند و خیلی جدی گفت "لطفا واکس خوب بزن" و پسرک کفش های واکس خورده را مجدد واکس زد. 
  در همین اثنا دختر جوانی از کنار بساط واکسی رد شد و بعد از مزاح صمیمانه و سلام و علیک گرم، یک بستنی کیم به او داد و به سرعت رد شد. از اینکه در این آتش نمیروزی، به این کودک واکسی توجه کرده است و مغازه رفته و بستنی خریده است و با روی خوش و با احترام تقدیمش می کند لذت بردم. می توانست پول بستنی را بدهد و رد شود. می توانست وقتش را برای احوال پرسی و شوخی کردن نگذارد. 
  دخترجوان رفت و اما کودک بی اعتنا به بستنی، مشغول کار بود. گفتم بستنی ات آب می شود؛ گفت "روزه ام. این دخترخانم نمی داند و هر روز برایم بستنی میاورد." گفتم "مگه چند سالته؟" گفت "12 سال". گفتم "به سن تکلیف نرسیدی که؟" گفت "روزه گرفتن را دوست دارم." گفتم "آخه با زبان روزه و در این گرما؟" که گفت: "دختر شماست؟" گفتم "بله. اسمش حسناست." گفت" "بی زحمت این بستنی را بده حسنا. اب نشود، حیفه." دخترم بستنی را گرفت و مرد چند برابر قیمت واکس به پسرک پول داد و من در خلسه این تصاویر تماشایی؛ که پسر واکسی گفت: "نوبت شماست."
  نگاه ما ناقص است که جز کجی و تلخی در این شهر نمی بینیم. درست نگاه کنیم همان حرف رهبری است که می گوید جامعه ما روز به روز معنوی تر می شود. این شهر زیباست به مردمان زیبایش.

   

   
•  
• + به روایت محسن مهدیان

• ● پی نوشت:
•  
• ▪ البته واقعیت ها را نباید نادیده گرفت. واقعیتی مثل جولان نوکیسگی . این برون ریزی واقعی است و چشممان را به چرخه اقتصاد کشورمان باز می کند. 
  بوگاتی ویرون با پلاک ملی 10
   قیمت ١٢ میلیارد تومان
•  
• 

راستی آزمایی عدالت

• 
  هنگامی که مردمان نزد امام 
  علی آمدند و خواستند تا با عثمان
  ابن عفان سخن گوید ؛ امام نزد او رفت 
  پس عثمان به او گفت : «از مردم بخواه که به من مهلتی بدهند تا از بی‌عدالتی‌ها جلوگیری کنم».
• 
  .علی «ع» چنین پاسخ داد:
  .
  «آنچه در مدینه است مهلتی نمی‌خواهد، و آنچه بیرون مدینه است، مهلت، به اندازه رسیدن دستور تو به آنجاست»
  .
  این کلام انقلابی، هشداری است برای حکومت‌هایی که عملی کردن عدالت و اصلاح روابط اقتصادی و جلوگیری از بی‌عدالتی‌های مالی را به تأخیر می‌اندازند و می‌گویند: «هنوز وقت اقدام درباره این امور نرسیده است، هر وقت فرصت مناسب رسید اقدام خواهیم کرد. این چگونگی برخلاف روش انقلابی و اسلامی علی بن ابیطالب است».
  .
  📚 الحیات: ج ۳، ص۳۵۶
• علامه محمدرضا حکیمی
• 

•  

ماجرای "مرا ببوس"

 

• ترانه مرا ببوس از آن دست ترانه های قدیمی است که برای نسل قدیم ما بسیار خاطره انگیز است. داستان ها برای این ترانه گفتند که معروفترینش ماجرای سرهنگ توده ای و خداحافظی از دخترش است. اما این داستان ساختگی حزب توده است و این ترانه ماجرای متفاوتی دارد. یک داستان عاشقانه که البته جای خودش آموزنده است.
  ترانه "مرا ببوس/ برای آخرین بار/ خدا ترا نگه دار" را افراد زیادی خوانده اند که البته هیچکدام از آنها به اندازه صدای حسن گل نراقی ماندگار نشده است. شعر این ترانه از حیدررقابی است که شخصیت اصلی شعر نیز خودش است.
  حیدر رقابی از اقوام دور حاج حسن شمشیری و کارمند وی محسوب می شده است. حاج حسن شمشیری صاحب چلوکبابی معروف شمشمیری در بازار تهران بود که از طرفداران و حامیان سرسخت مرحوم مصدق به حساب می آمد. رقابی نیز دخل دار مرحوم شمشیری بود. 
  حیدر رقابی در آن زمان یک فعال دانشجویی و مبارز وطنی بود که او نیز به شدت تحت تاثیر مرحوم مصدق قرار داشت. حیدر رقابی معشوقه ای داشت که تصمیم داشتند باهم ازدواج کنند. اما با اوج گیری مبارزات سال 32 تصمیم می گیرد بین مبارزه برای وطنش و نامزدش یکی را انتخاب کند. برای همین در شب 16 آذر معروف که به شهادت 3 فعال دانشجویی می انجامد این شعر را سروده و بعد هم برای آخرین بار پیش نامزدش می رود و برای همیشه خداحافظی می کند. بعدها حیدر رقابی به عنوان یک مبارز دستگیر و تبعید می شود.
  معتقدم هنری در این کشور ماندگار است که برآمده از هویت مردم باشد. معشوقه رقابی نمادست، نماد تقابل نفع شخصی مقابل یک ارزش بالاتر. هویت این مردم همواره همین بوده است که در تقابل نفع شخصی و نفع جمعی، از خود گذشتند، خاصه اگر آن نفع جمعی، خاک این کشور باشد. قصه مرا ببوس قصه مبارزه است. قصه ای که می گوید این مردم در هر طبقه اجتماعی اهل ایثارند. 
  امروز هم با همه نقدهائی که به رفتار اقتصادی این مردم می شود، نباید فراموش کنیم که ظاهر این مردم باطن مسئولین است. آدرس غلط ندهیم. نقطه شروع نه اصلاح سبک زندگی مردم، که سبک زندگی و سبک سیاست ورزی مسئولین است.
   
• + به قلم: محسن مهدیان

•  

خطر

 

✅خطری که همه نهضت‌های ضدّ استعماری و رهایی‌بخش مردم را در آسیا و افریقا و امریکای لاتین تهدید می‌کند و بسیاری بدان دچار شده‌اند این است که عوام، مردم کوچه و بازار و کارخانه و مزرعه، چهره‌های گمنام و خاک‌آلود و بیسوادی چون ستّارخان و باقرخان و شیخ علی مسیو نانوای تبریزی، با فداکاری‌های پارسایانه و مرگ‌های پاک و قهرمانی‌های بی‌نام و نشان خویش، استعمار و استبداد را می‌کوبند و همین که دشمن رانده شد و دوران جهاد پایان یافت و نوبت اداره کردن و حکومت کردن رسید، مجاهدانی که عمر را در روستا و کارخانه گذرانده و سال‌های خونین را در سنگرها می‌جنگیده‌اند دیگر «به درد نمی‌خورند»، تفنگ‌ها را می‌گذارند و به دنبال کار خود می‌روند و کسانی که در این سال‌های خون و خطر در کنار سن و تایمز، هلند و بلژیک و امریکا و دیگر کشورهای «متروپل» غرق لذّت و امنیّت، دور و بیگانه با جامعه‌شان و نهضت مردمشان زندگی می‌کرده و دکتر و مهندس و متخصص اقتصاد و سیاست و جامعه‌شناسی و برنامه‌ریزی و حقوق و طب شده‌اند باز می‌گردند و پست‌های حساس رهبری را اشغال می‌کنند، و خون‌بهای شهیدان را میز و اتومبیل و حقوق‌های کلان و امتیازات اجتماعی بسیار می‌سازند و می‌بلعند و درعوض سخنرانی‌های علمی و کنگره و کنفرانس و سمینار و اصطلاحات فنّی و برنامه‌های تخصصی و مطالب جامعه‌شناسی و فلسفی به خورد مردم می‌دهند و در پایان دلخوشی مردم و مجاهدان این است که در کوکتل‌پارتی‌ها و شب‌نشینی‌ها و پشت میزها به جای آن فرانسوی و هلندی و انگلیسی و بلژیکی و... اکنون کسانی نشسته‌اند که هم اسم‌هایشان بومی است و هم محلّ تولّدشان.  

✅هر انقلابی که از یک «فرهنگ انقلابی نیرومند و غنی» برخوردار نبوده است، یک کف‌جوش بی‌محتوی و پوکی بوده که ناگهان خروش کرده و با پفی فرو نشسته است. 

 ✍️ دکتر علی شریعتی

■ بازگشت به کدام خویش |  سال 1350

 

● اولین مواجه با دیوار روبرو 
هنگام ورود به اتاق مربوط به ثبت نام!

چرا مراجعین باید از حقوق خود، از محل شکایت یا اعتراض شان چیزی بدانند؟

بهتر است مراقب باشند حرفی نزنند که شلاق بخورند!