جرقه

چند روز پیش خبری منتشر شد از تخریب یک آلونک در هرمزگان که گفته میشد در حاشیه رودخانه است که یک زن سرپرست خانوار با دخترش در آنجا می زیست.این تخریب در نهایت منجر به خودسوزی زن شد و در ادامه عذرخواهی مسئولین و...(البته زن زنده است )

مانده ام چه بنویسم! از کجایش بنویسم! اصلا مگر چیزی هم می توان نوشت! اما با خود گفتم قلم ابزار کمی نیست شاید بتواند آه مظلومی را به گوش دیگران برساند. اینکه واقعا این سبک برخورد درست است یا خیر؛ اینکه به صرف قانونی بودن کارمان هرطور رفتار کنیم مانعی نیست ؛ اینکه اگر فیلمش بیرون نمی آمد آیا اصلا کسی خبردار میشد؟ آیا کسان دیگری هم هستند که صدایی ندارند. اینکه چرا زن ناامیدانه شکایت نکرده و رفته خودسوزی کرده هم مسئله ی مهمی است؛ چرا دستگاه قضا را وارد گود نکرده نکته ای است! اینکه این مسئله را هم میتوانیم گردن امریکا بیندازیم!

بگذارید کمی شما را به گذشته ببرم به جایی خارج از ایران. جایی که خودسوزی کبریت بر انبار باروت شد و اصلا چه کسی فکر میکرد چنین اتفاقی رقم بخورد.قصه همیشه یک چیز است فقط آدم ها، زمان و مکانش متفاوت است.قصه، قصه ی ظلم است و ستمی که بر ناتوانی رفته و بدتر از آن گوشی که برای شنیدن این ستم وجود ندارد و دستی که یاری اش کند در رفع ظلم رفته بر او.شاید حدس زده باشید مقصدم را. بله کشور مسلمان تونس در آفریقا. از اینجا به بعد را دوست دارم یک روایت داستانی داشته باشم با ذهنیت خودم و البته عناصر واقعی اتفاق افتاده...

من اکنون بوعزیزی ام، سبزی فروش تونسی که با گاری کوچک خود امرار معاش میکند.از کودکی پدرم را از دست داده و نان آور خانواده ام شدم.خانواده ما کارگر و زحمتکش اند و همیشه رزق حلال به خانه برده ام. با اینکه فارغ التحصیل دانشگاه ام ولی از زور بیکاری به سبزی فروشی رو آوردم.اشکالی نداره فقط لقمه ام حلال باشد. امروز صبح هم با گاری ام مشغول کار بودم که ماموران سد معبر آمدند و راه ورودم را بستند. به آنها گفتم من همیشه اینجا کار میکنم و اگر سبزی نفروشم چگونه خرج خانواده ام را بدهم؟ آنها با توهین و اهانت پاسخم را دادند و گفتن این قانونه ، همین. راستش را بخواهید غرورم را جریحه دار کردن و آبرویی برایم نذاشتن.چاره ای جز جمع کردن بساطم نداشتم به امید شکایت و پیگیری رسمی و قانونی این گرفتاری.

شکایت کردم ولی انگار نه انگار.گویا با دیوار حرف میزدم و گوش شنوایی حتی برای شنیدن حرفهایم وجود نداشت.بغضی گلویم را گرفته که دارد می ترکد.دستانم به رعشه افتاده و با خود میگویم: خدایا چه کنم از این ظلم رفته!! تو گفته ای آه مظلوم زودتر از هرچیزی در آسمانها بالا میرود و دامن و دودمان ظالم را می سوزاند. شب به خانه برگشتم و با خود فکر کردم که چه کنم؟ چه کسی درد مرا چاره می کند؟ به کسی در خانه چیزی نگفتم و کسی از ماجرایم خبر ندارد.نمیخواستم ناراحت شان کنم.شب بیشتر با خانواده ام وقت گذراندم گویی آخرین دیدارم است.مادرم مرا بوسید و گفت: پسرم خدا خیرت دهد که بار سنگین این زندگی را به دوش میکشی...من از تو راضی ام ان شاء الله خدا هم از تو راضی باشد. گریه ام میگیرد اما خودم را کنترل میکنم...دستان گرم مادر آرامشبخش روحم شده.

فردا صبح به همان جای همیشگی نرفتم؛ رفتم به سمت شهرداری با یک باک. تصمیمم را گرفته بودم.چاره ای نبود...خدایا مرا ببخش نمیتوانم تحمل کنم این محنت را...میدانم خودکشی ذنب لا یغفر است اما ظلم استخوانم را ترکانده است.باک را جلوی شهرداری روی خودم خالی میکنم و کبریت را میزنم. مردم جمع میشوند.دیگر نمیفهمم چه میشود...

در بیمارستان به هوش آمدم .همه خانواده نگرانم بودند و من نگران آنها...

سه هفته بعد...

خبرش پیچید که جوان تونسی که در جلوی شهرداری خودسوزی کرد از دنیا رفت...

۱۰ روز بعد حکومت زین العابدین بن علی هم شروع به اضمحلال رفت...

 

اینها را نگفتم تا داستان تعریف کنم گفتم تا بدانیم حساب و کتاب خداوند مثل ما نیست؛ او هر آه مظلوم را چند ده برابر کرده و بلکه بیشتر به ظالم برمیگرداند.از این حوادث ساده نگذریم، شاید حتی آن جوان تونسی که این فعل حرام را مرتکب شد هم فکر نمیکرد این چنین طوفانی در تونس و کشورهای عربی دیگر به پا کند. ظلم، ظلم است مهم نیست در چه لباس و زمان و زبان و مکانی،  مهم این است که مردم پی عدالت اند و مهم تر از آن کسی که حرف شان را بشنود و پیگیر رفع ستم شان شود. اگر به گذشته بازگردیم حتی داستان فروپاشی حکومت تزاری روسیه که با افزایش قیمت نان سبب قتل تزار و خانواده اش و نابودی حکومتش را میتوانیم به عنوان شاهد ماجرا بیاوریم و قص علی هذا...خلاصه این جور اتفاقات جرقه و کبریت است و قطعا انبار باروتی را به آتش میکشد، پس چه خوب است که جلوی جرقه زدنش را با احیا و اجرای حق و عدل بگیریم.

 

حقوق های نجومی

داشتم فکر میکردم وقتی قضیه حقوق های نجومی پیش اومد مسائل زیادی پیرامونش مطرح شد، اما جالب بود که هم گفتن تعدادش زیاد نیست که انگار اگر زیاد باشد عیب محسوب میشود و مقدار کمش عیبی ندارد و هم اینکه قانونی است!!! در واقع اینگونه مطرح شد که خلاء قانونی وجود دارد منتها ما نفهمیدیم که چرا خلاء ها همیشه سمت مدیران است؟ نمیشه یکبار هم سمت کارگر بیاید؟

حال آنکه اکثریت جامعه کارگری است و با احتساب خانواده های کارگری بیش از ۲/۳ کشور در پوشش زیست کارگری اند و با شنیدن حقوق های نجومی مدیران چه حس و حالی پیدا می کنند؟ چه فکری می کنند؟ آیا آن هم فکر میکنند که تعداد این مدیران کم است و حالا اتفاقی است که افتاده؟

از همه مهم تر سرنوشت حقوق های نجومی بود که اصلا نفهمیدیم چه شد؟ مثل ذغالی بود که خبرش گر گرفت و سرد شد و سوخت. البته اقداماتی شد مثل اینکه آمدند گفتند فاصله باید چنان و چنین باشد و این قانونی است ؛حال آنکه همان فاصله هم دور از عدالت اجتماعی است !! وانگهی مزایا و تبصره هایش آن قدر زیاد است که از اصل حقوق ها بیشتر است و اصلا کسی نمی پرسد آخر این همه مزایا و مزیت یک مدیر تاکنون باید نظام بهره وری ادارات کشور را صدبار شخم زده باشد اما قضاوت با خودتان که شخم زده یا خیر؟

همه اینها را گفتم تا اینکه مطلب زیر رو دیدم و اصلا منظومه فکری ام عوض شد و با خود گفتم اصلا ما چه کار داریم میکنیم و کجای کاریم؟ شما هم بخونیدش.

 

🔸در زمان شاه مى‏ خواستند در منطقه بهارستان تهران، اطراف ساختمان مجلس شوراى ملّى را بسازند و باید ۳۵ خانه خراب مى‏ شد

🔹به اطلاع صاحبان خانه ‏ها رساندند که خانه شما را مترى فلان مقدار مى ‏خریم. هر کس اعتراض دارد، بنویسد تا رسیدگى شود

🔸هیچ‏کس به جز مرحوم شیخ حسینعلی راشد(واعظ مشهور) اعتراض نکرد. این جریان خیلى بر مسؤولین گران آمد، و گفتند: «فقط اینکه آخوند است، اعتراض کرده!» 

🔹بعد مرحوم راشد را دعوت کردند و آماده شدند براى اینکه به او حمله کنند و (خار) خفیفش نمایند

🔸راشد آمد و بعد از سلام و احوال‏پرسى از او پرسیدند که اعتراض شما چیست؟

🔹گفت: حقیقتش این است که این خانه را من سالها قبل و به قیمت خیلى کم خریده ‏ام و در این مدت زمان طولانى مخروبه شده و به نظر من قیمتى که شما پیشنهاد کرده‏ اید، زیاد است!

🔸من راضى نیستم از بیت المال مردم قیمت بیشترى براى خانه ‏ام بگیرم

🔹بهت و تعجّب همه را فرا گرفت و یکى از اعضاى کمیسیون که از اقلیتهاى دینى بود، از جا برخاست و راشد را بوسید و گفت:

🔅«اگر اسلام این است، من آماده ‏ام براى مسلمان شدن...» 

📚جرعه ای از دریا، ج۲، ص۶۵۸
 

حالا اما سوالم این شده که اسلامی که میتواند با اعمال مسلمانان اش دیگران را حتی مسلمان کند به چه روزی انداخته اند؟ اما با خود گفتم باز هم بهتر است دقیق تر شوم تا عمق فاجعه را بفهمم و چه کسی بهتر از علی بن ابی طالب میتواند کمک حال این اوضاع باشد؛ آنجا که میفرمود: این اموال که میبینی،نه مال من است نه مال تو، غنیمتی گردآمده از مسلمانان است...

یا در برخورد قاطعانه اش به قاضی منصوبش فرمود: به من خبر دادند که خانه ای هشتاد دینار خریده ای؛ ای شریح به زودی کسی سراغت می آید که به نوشته ات نگاه نمی کند و تو را از خانه ات بیرون کرده و تنها به قبر می سپارد. اندیشه کن که با پول حرام خانه را نخریده باشی اما اگر هنگام خرید خانه به نزدم می آمدی خانه را اینگونه میدادم: این خانه را فریب خورده آزمند،از کسی که خود به زودی از جهان رخت برمی بندد به مبلغی که اورا از عزت و قناعت خارج  و به خواری و دنیاپرستی کشانده خریداری کرده است.

و اما سخن آخر آنکه علی که مظهر رحم و محبت است در نامه به جانشین فرماندار بصره مینویسد: به خدا سوگند میخورم، اگر به من گزارش کنند که در اموال عمومی خیانت کرده ای،" کم یا زیاد"، چنان بر تو سخت گیرم که کم بهره شده و در هزینه عیال درمانده و خوار و سرگردان شوی.

حال تو خود بخوان از این مجمل...