سایه مهربانی

• 
  تهران یک زمانی سایه بان مهربانی داشت. خود اهالی روی بخشی از گذرها سقف می زدند تا مردم و دستفروش ها از گزند آفتاب تیز یا باد و باران در امان باشند. 
  اسم این سایه بان ها ساباط بود. این عکس هم مربوط به ساباط یا سایه بانی در حوالی گذر مستوفی است.
  میدانید تفاوت اصلی این سایه بان های مهربانی "دیروز" با دیوارهای مهربانی "امروز" چیست؟
  آنروزها مهربانی یک اصل رفتاری بود. یک وصله به زندگی مان نبود. همه زندگی به رسم و فرهنگ مهربانی بود. 
  به قول استاد  عزت الله مومنی شاگرد شیخ رجبعلی خیاط اگر یادگرفتیم به هم نوع و همسایه و رفیق مهربانی کنیم، فقرای شهر که به طریق اولی در سایه مهربانی اند. 
  ساباط مهربانی برای مردم و اهل گذر بود و این یعنی کمال مهربانی به فقرا.
  زندگی مان باید مهربانی باشد نه صرفا اوقاف فراغت مان و یا وقت هایی که وجدان مان به درد می افتد.
• 

•  

پدر شهید نابینا

پدر شهید نابینایی است.
دستفروش سبزه میدونه.
می گفت: پولی که بنیاد شهید میده، پول شهید است و باید در راه شهید هزینه بشه.
با حاج خانوم عهد بستیم این پول خرج فعالیت های فرهنگی و مذهبی شود.

درخت توت 700 ساله

روزگاری در این تهران اگر کسی گناه می کرد برای پذیرش توبه اش درخت می کاشت. اعتقاد داشتند برای اجابت دعا باید صدقه داد وچه صدقه ای بالاتر از کاشت نهال. 
درخت را قدیمی ها "صدقه جاریه" می دانستند. اما میان درختان، درخت توت "فیض خاص" و "نفع مدام" و وقف عام بود. 
هرکس درخت توت می کاشت می دانست که عامه مردم صاحب این درختند. همه از فیضش بهره می برند. چوب و برگ درخت توت نیز قابل استفاده بود. شیرینی اش دل را نمی زد. بریدن شاخه درخت توت بسیار حرمت داشت و حتا تکه های شاخه خشک و افتاده این درخت را برداشته و به مسجد محل می بردند تا هنگام پخت غذای نذری قابل استفاده باشد. 
مردم درخت توت نذر می کردند. توت در باور ما جنبه وقف و مالکیت عمومی داشت و برای در راه ماندگان و نیازمندان و رهگذران و مسافران وقف می شد. اعتقاد مردم این بود که درخت توت از ازل برای مردم بوده و تا ابد برای مردم است. .
حالا این درخت توت در دل محله 13 چنار عجیب آرامش دهنده است. این احساس که 700 سال پیش، ابا و اجداد ما در این شهر، برای ابدیت درخت وقف می کردند عجیب احساس شوکت وشکوه و هیبت می بخشد.

مسجدی که شراب خانه بود

وقتی شراب خانه می تواند مسجد شود، دل که محل ظهور حق و سجده گاه اصلی است نمی تواند خانه خدا شود؟
.
مسجد سراج الملک در خیابان چراغ برق یا امیرکبیر تهران داستان جالبی دارد که همه قصه اش در سردر مسجد حک شده است: 
🔸حسن توفیق بین که مسجد  کرد
 🔸سطح میخانه را سراج الملک

.🌹این مسجد شرابخانه ای بوده است که سالها پیش توسط پدر مرحوم شاه آبادی( استاد عرفان حضرت امام) مسجد می شود.
.

شبیه به مسجد سراج الملک، مسجد شیخ عبدالحسین بازار تهران است. این مسجد هم شراب خانه بوده است که صاحب آن وقف مسجد می کند و بیتی هم برای این مسجد می سراید:

🔹ببین شرافت میخانه مرا ای شیخ
🔹که چون خراب شود خانه خدا گردد

لیلی نامه

سرنوشت این دیوار حلبی دربند جالب است.
این دیوار حلبی و قراضه هیچ وقت فکر نمی کرد انقدر تماشایی شود. جایی برای نوشتن و یادگاری عاشقانه. دیواری مشحون از لیلی.

وسیله ای برای نوشتن نیست تا بنویسی؛ باید مجهز بیاید.

نقشی ز لیلی ام زده "لیلا نوشته ها"....