بدون آرایش هم قشنگی

• 
  من از همون عنفوان کودکی، به شدت آدمِ ازدواجی‌ای بودم. از 9سالگی به این‌ور، از هر 3دختری که می‌بینم، حداقل 2تا و نصفی‌شون رو به عنوان کیسِ ازدواج می‌پسندم و اسم‌شون رو با مداد یه گوشه یادداشت می‌کنم. 
  وقتی یه جوون ٢۵ ساله مثل من، به شدت قصد ازدواج داره، یا باید پولدار باشه که خب نیستم. یا باید پدرش پولدار باشه که خب پدر من نه تنها اهل این صحبت‌ها نیست، بلکه از 18سالگیم به اینور، داره اجاره اتاقم تو خونه خودمون رو هم ازم می‌گیره.
  .
  بعد حالا دولت اومده زحمت کشیده، 15 میلیون تومان وام ازدواج در نظر گرفته برای ازدواج هر جوون. 
  نشستم حساب کردم. الان اگر: یه دخترِ بساز پیدا بکنم. بهش بگم «تو بدون آرایش هم قشنگی» و اون باور کنه و حاضر بشه شب عروسی آرایشگاه نره. گل و دوربین و اینا هم که زوایده؛ هیچی. کارت دعوت هم نفرستم برای مهمون‌ها. فقط برای اینکه ضایع نباشه صبح عروسی بهشون ایمیل بزنم.
  .
  با وجود تمام این شرایط، باز شب عروسی حداقل 250 نفر مهمون میاد. مطمئنم همه‌شون هم ناشتا میان که صبحونه و ناهار و شام رو یکی کنن. جلوی این تعداد آدم اگر از این شیرینی خشک‌ها که فوندانسیونش نون بربریه + آب معدنی+ کته+ ژله هم که بذارم، سرجمع هزینه عروسیم میشه 16 میلیون و 700هزارتومن. 150هزارتومن هم بذاریم کنار برای خرید یه چادر دونفره برای شروع زندگی. با تکیه بر اون وام ازدواج، باز 2 میلیون کسری بودجه میارم. 
  یعنی می‌خوام بگم برعکسِ کسایی که در توجیه مجردبودن میگن: «دیگه تو این زمونه نمیشه به کسی اعتماد کرد»، من مشکلم اعتمادکردن نیست؛ مشکلم فقط 2 میلیون تومن پوله. یعنی خدا اون روز رو نیاره که از لحاظ مالی تامین باشم. دیگه اون موقع یکی فقط باید بیاد جلوی اعتمادکردنِ من رو بگیره.
• به قلم : محمد زندیه

$$ یه سر و هزار سودا $$

ازدواج از ابتدا یکی از مهم ترین نیازهای بشر بوده و هست. در اینکه اصلا شکی نیست و همه ما قطعا کتابهای دینی و غیره و رو در این باب خوندیم. مشکل دقیقا از بعد قبول این قضیه شروع میشه. حالا نمیخوام زیاد طولانی بشه چون حرف برای گفتن زیاده، ولی یک مقوله اش همین وام ازدواجه. شما تصمیم به ازدواج گرفتید و حالا برای چندرغاز وام ازدواج بناست که اقدام کنید. 10 میلیون واقعا اگر با محاسبات ساده هم جمع بزنید میشود چندرغاز. هر جوانی آرزو داره که حداقل یه مراسم معمولی رو دیگه داشته باشه با یه سطح زندگی و امکانات معمولی اما این وسط معلوم نیس چرا بانکهای (شاید) محترم وام میدن با سودی که نهایتا شما 5 میلیون یا سه میلیون سرش بذاری و دودستی تحویل بانک بدی؟؟

آیا نمیشه وام ازدواج رو قرض الحسنه کرد؟؟ آیا اینقدر این امر خیر در نظر مسئولین و دولتمردان مهم نیست که کمی و فقط کمی به بانکها فشار وارد کنند تا آنها نیز یه کم خودشان را تکان دهند و از آن منابع به قول خودشان نداشته شان (که خدا عالم است واقعا) یه کم به جوان ها وام قرض الحسنه بدن یا اینکه داستان چیز دیگری است؟؟

شاید هم مسئولین محترم که خرشان از پل ازدواج گذشته دیگر خیلی فکری برای جوان های دیگه ندارن و دغدغه ندارن؟؟ شاید؛ امید که این نباشد ولی جوانی صرفا با امید حیات دوباره نمیگیرد بلکه با حمایت و پشتوانه است که نهالش رشد می نماید.

حال سوال این است به راستی نظام اقتصادی کشور و در راس آن بانکها به امر ازدواج کمک میکنند و اسم تسهیل ازدواج را میتوان به این شیوه دادن وام هایشان داد یا اینکه باید به قرآن و حدیث رجوع کنیم آنجایی که تاکید بسیاری میشود به تسهیل ازدواج اما نه با حرف و اقدامات توخالی و صدالبته سودده به جیب بعضیها ؛ بلکه با عمل و قرض الحسنه و حتی کمک معنوی همه.

ازدواج و داستانهای بعد از آن چیزی نیست که به همین سادگی از کنار آن گذشت، چرا که میتواند سبب مشکلاتی بسیار بزرگ شده و حتی کشور را دچار چالش کند. فرصت جوانی هم آنقدر زیاد نیست که صیر کنیم تا مسئول محترم تصمیم کبری را بگیرد و اقدام کند. این کارها اولویت دارد ولی نمیدانم برای آقایان نیز همین طور است یا خیر؟؟ پاسخ با شما ولی داستان ازدواج و مشکلات و مجردی های دهه 60 ها خود به وضوح نشان دهنده ی میزان عزم واقعی مسئولین است. باشد که داستان برای دهه های بعدی این گونه تکرار نشود...

سربازی و ما ادراک سربازی

یه مقدمه کوچیک* این شاید یه درد و دل باشه،شاید هم شکوه و گلایه، هر چی که هست فکر میکنم مسئله کوچیکی نیست که ازش براحتی بگذریم.

پسران ایرانی وقتی به سن 18 می رسند و یا کمی خوش شانس تر بعد از تحصیلات دانشگاهی آماده اعزام به خدمت می شوند، اما واقعا چه نیازی به این همه سرباز؛ان هم به مدت 21 ماه وجود دارد؟؟

آیا این تلف کردن عمر یه جوان محسوب نمیشه؟؟ البته از دیدگاه امنیتی حساب کنی حتما میگی لازمه،اما سوال اینجاست چرا باید یه جوان به جای اینکه الان سر کارش باشه بشه آبدارچی و پست چی یه بخش اداری.

تازه این خوبه،بدتر هم ممکنه بشه و طرف بیفته کلانتری، از اون بدتر هم یگان امداد و یگان ویژه و البته مناطق مرزی و...

خوب واقعا چرا اینقدر خشک و بی روح شده سربازی؟؟ چطور ممکنه سربازی رو امری مقدس بدونیم در صورتی که یک فرد به قولی نامقدس اون رو آورده؟؟ یک پارادوکس بی پاسخ...

دوست دارم بیشتر بنویسم ولی فعلا همین قدر بسه....

پی نوشت1* من خودم کلانتری بودم و درک کردم،پس با آگاهی اینا رو نوشتم.

پی نوشت 2* از یه زاویه دیگه این برای خانوم ها هم یه آسیبه؛ اونا خودشون خوب میدونن چه آسیبی؟؟