ما آدما گاهی فکر میکنیم که یه جورایی به آخر خط رسیده ایم، یعنی ایستگاه آخره . دیگه هیچ امیدی وجود نداره برای ادامه دادن، برای تلاش کردن، برای بهتر شدن ولی شاید فراموش کردیم که امید تنها کوچه ایه که هیچ وقت بن بست نداره.
اگه هنوز نفس میکشیم، اگه چهارستون بدنمان سالمه، اگه قدرت تفکر و تعقل داریم واقعا کفران نعمت نیست استفاده نکردن از این همه فرصت خدادادی؟
گاهی وقتی به آدمایی میرسم که نقصی دارن از دید ما و از عضوی محروم با خودم میگم اون چطور زندگی میکنه؟؟ واقعا چه عاملی بهش امید میده؟ جالبه که نه تنها زندگی روزمره ما رو فقط نداره بلکه دست به یادگیری هنر یا حرفه ای هم شده. عجیب نیست ؟!
آدمی که باید در لبه پرتگاه باشه و در حال سقوط، داره هنوز هم تلاش میکنه، واقعا چرا؟ بنظرم اون از زندگی این رو یاد گرفته که امید مهم ترین سلاح هر فردیه. اگه ازش خوب استفاده کنی مطمئنا با هر وضعیتی که باشی استعدادهات شکوفا میشه و باعث شگفتی همه میشی.
چرا اون آدم مثل ما مدام نق نمیزنه و از اوضاع خودش و اطرافش شکایت نمیکنه. شاید داره خودش رو گول میزنه. آره، حتما ما آدمهای واقع بینی هستیم و اون آدم خیال پردازی، اما این وسط یه سوال میمونه؛ اونم اینکه پس چرا ما پیشرفتی نداریم و اون آدم در حال ترقی...
واقع بینی یا گول زدن خودمون، اسمش رو هرچی میخوای بذاریم، ما رو تبدیل به یک موجود چشم به دست دیگران کرده... موجودی که از دولت میخواد کار براش درست کنه.. از خانواده اش انتظار تامین همه جانبه رو داره... و خیلی چیزای دیگه که مهم ترینش تنبلیه.
بذار بازم از اون آدم بگم، آخه حتی یادآوری همچین آدمایی هم ما رو به وجد میاره و بهمون انرژی میده... اون خواست و شد... براش تلاش کرد... نق نزد... شکست خورد بارها، اما از هدفش دست برنداشت...
ما هم میتونیم کافیه شروع کنیم... زندگی مثل آینه میمونه... ایستگاه آخر که برسی کسی جز خودت رو نمیبینی... یعنی هر اتفاقی افتاده و هر وضعی داشتی باید خودت برای تغییرش دست بکار میشدی...
این کلیپ هم ببینین حتما، خالی از لطف نیست :)
