نامه‌ی حسین قدیانی به حسن روحانی

》این مطلب به طنز نوشته شده است.

بسمه تعالی
ریاست محترم و محبوب جمهوری اسلامی ایران
با سلام و احترام
ضمن تشکر از حضرت‌عالی بابت انسداد بودجه‌ی صدا و سیما بابت پخش سریال گاندو، به شما دستور می‌دهم؛ تا مدیران تلویزیون اقدام به انجام اصلاحات زیر نکرده‌اند، هیچ پولی به جام‌جم ندهید!
▪️نجم‌الدین شریعتی باید برنامه‌ای تحت عنوان "سمت کدخدا" بسازد و در آن برنامه، ضمن تجلیل از جاسوسان صدر اسلام، عوامل سریال گاندو را از زبان یک کارشناس سکولار، مهدورالدم بخواند!
▫️فضه‌سادات حسینی، زهرا چخماقی و آمنه‌سادات ذبیح‌پور از شبکه‌ی ۳ به شبکه‌ی ۴ منتقل شوند که کمتر دیده شوند!
▪️وحید یامین‌پور توسط محمدعلی نجفی به قتل غیرعمد برسد!
▫️حیاتی در اسرع وقت بازنشست و سپس به فجیع‌ترین شکل ممکن کشته شود!
▪️مجری خبر ساعت ۱۴ حسام‌الدین آشنا شود!
▫️به جای "انجز وعده و نصر عبده" سرود "اتل متل توتوله، گاو حسن چه جوره" پخش شود!
▪️دروغ‌های ترامپ، سانسور گردد!
▫️اگر همه‌ی حاجیان ما هم کشته شوند، المیرا شریفی حق بغض نداشته باشد، چه برسد به گریه!
▪️احسان علیخانی بابت جمع‌آوری کمک به سیل‌زده‌ها از طریق برنامه‌ی "عصر جدید" نه‌تنها مفسد اقتصادی خوانده شود، بلکه فتنه‌ی ۸۸ هم بیفتد گردن خود عوضی‌اش!
▫️قطع برنامه‌ی "درس‌هایی از قرآن" در پنج‌شنبه‌ها توسط استاد قرائتی و جایگزینی برنامه‌ی "درس‌هایی از برجام" با اجرای عراقچی.
▪️کشتن عموپورنگ با اسلحه‌ی گرم تا دیگر برای بچه‌ها، دروغ را کلید همه‌ی بدی‌ها نخواند!
▫️تبعید خاله‌شادونه به جزایر قناری، مگر آنکه نامبرده اعلام کند که حسن روحانی را از بچه‌ها بیشتر دوست دارد!
▪️اعدام علی فروغی، جواد فروغی، کریم منصوری، حاج‌منصور ارضی، حاج‌صادق آهنگران و مهدی رسولی و کلا همه‌ی کسانی که به نحوی در تلویزیون ایفای نقش کرده‌اند!
▫️مجبور کردن خانم گیتی خامنه (مجری محبوب دهه‌ی ۶۰) به تعویض نام خانوادگی‌اش با یکی از ۲ فامیلی فریدون یا روحانی!
▪️تحویل خالد صبرنا به مقامات اسرائیل!
▫️کشتن حمید معصومی‌نژاد در همان شهر رم با قمه یا حداقل چاقو!
بدیهی است تا این اصلاحات در صدا و سیما صورت نگیرد؛ پول، بی‌پول!
والسلام علیکم و رحمة‌الله و برکاته
+ به قلم: ح سین قدیانی

قدمگاه

از درب اصلی امام زاده عبدالله  که وارد صحن شوید، بعد از سلام و صلوات و ادای احترام به مقام نورانی حضرت، سمت راست و کنج شرقی صحن اصلی آرامگاه، مقبره خانوادگی با نمائی قدیمی و تاریخی است. پنجره ای کوچک و فلزی هم روی زمین قرار دارد که بنور "سبز" آشناست و رو به سرداب مقبره باز می شود. مقابل این پنجره فلزی نیز زمین به روغن سیاه و قیرگونه ای آغشته است که نشان از شمع نذری مردم دارد. تلنباری از شمع های سوخته که نشان از کهنگی گره گشائی این پنجره می دهد.
زائرین اینجا را به قبرسیدعلی مفسر می شناسند. 
سیدعلی مفسر یا آیت الله سید علی حائری از علمای اعلام و بزرگوار فقهى و تفسیرى است که از شاگردان بنام ایشان، آیت الله حق شناس و آیت الله زاهد است.
مردم به آرامگاه آن مرحوم ارادت ویژه و اعتقاد دارند که این مقبره ساده بسیار گره گشاست. نقل شده است که روزی برخی از علاقه مندان خواستند قبر آیت الله را تزئین کنند و بزرگی و کر وفری ببخشند که همان ایام، آقا سیدعلی به خواب شان رفته و آنها را از این اقدام شدیدا نهی می کنند. برداشت نزدیکان این بود که نمی خواستند نام و نشان شان کمترین لطمه ای به آستان مبارک و نورانی امام زاده بزند.
اما حال و هوای این سرداب...
حال خوش زائران این مکان مقدس از توجه و تفضل "صاحب نفس عرشی" جناب سیدعلی مفسر است؛ مرد بزرگی از مستان میخانه معنی. اما این نورانیت گویا از این هم فراترست. سِرّالاسرار این مکان مقدس را باید در حکایت تشرف مرحوم سیدکریم پینه دوز خدمت حضرت ولی عصر دانست. سیدکریم پینه دوز در صحن حرم حضرت عبدالعظیم خدمت حضرت ولی عصر مشرف می شوند. در آن تشرف حضرت بقیه الله به آقا سید کریم پینه دوز می فرمایند:"سید کریم ! بیا همراه من به زیارت جدم حضرت رضا رویم." آقا سید کریم همراه با حضرت ، به حرم حضرت امام رضا مشرف می شوند. اما هنگام بازگشت به خواست حضرت بقیه الله سر مزار سیدعلی مفسر می رسند.
وارد که می شوند، آقا سید کریم مشاهده می کند روح آقا سید علی مفسر از جایگاهش بیرون می آید و با عجله و شتاب و با اظهار خلوص و ادب و ارادت به استقبال آن حضرت می رسد.
در آخرین لحظه های این ملاقات ،مرحوم سید علی مفسر رو به آقا سید کریم می کند و به او می گوید : به آقا شیخ مرتضی زاهد سلام ما را برسان و بگو چرا حق رفاقت را فراموش کردی و به دیدن من نمی آیی؟
در این هنگام، امام زمان جمله بسیار عجیب و پرمحبتی را بر زبان می آورند. ایشان به مرحوم حاج سیدعلی آقا می فرمایند: آقا شیخ مرتضی بیمار بودند و از آمدن معذور؛ من به جای او به دیدنتان آمدم."

گوانتانامو

«گوانتانامو» نام استانی(ایالت) در جنوب شرقی کوبا است و مرکز این استان نیز گوانتانامو نام دارد. شهر گوانتانامو در سال ۱۷۹۷ و در منطقه مرتفعی با نام سانتا کاتالینا تأسیس شده است. واژه گوانتانامو به زبان تاینو به معنی «سرزمین بین رودها» است. اهمیت ویژه این تنگه به سبب اتصال آبی میان اقیانوس آتلانتیک و دریای کارائیب و نقطه‌ مهمی برای اشراف و تسلط بر این مسیر است. به عبارت دیگر مسیر مستقیمی است که سواحل شرقی آمریکا را به کانال پاناما می‌رساند. بنا بر نقلی مشهور، بندر گوانتانامو اول‌بار توسط کریستف کلمب و در سال ۱۴۹۴ به نام Puerto Grande «بندر بزرگ» نام‌گذاری شد. این بندر بعدها محل ورودهای متعدد موفق و ناکام از طرف اشغالگران انگلیسی، فرانسوی و آمریکایی شد.

موقعیت جغرافیایی گوانتانامو در کوبا

اشغال گوانتانامو توسط آمریکا

آمریکایی‌ها پس از معاهده پاریس و خروج رسمی اسپانیا از کوبا، قصد ترک این خلیج را نداشتند و عملاً به‌عنوان غرامت زحمتی که برای بیرون کردن اسپانیایی‌ها کشیدند(!) «الحاقیه پلات» را در سال ۱۹۰۱ به کوبا تحمیل کردند.

در جنگ میان آمریکا و اسپانیا در سال ۱۸۹۸، آمریکایی‌ها بندر گوانتانامو را برای در امان ماندن از تندبادهای دریایی آب‌های آزاد در تابستان، برگزیدند و از آن تاریخ در آن‌جا ماندگار شدند.

در سال ۱۹۰۳ به امضای تئودور روزولت و توماس استرادا پالما، رؤسای جمهور وقت دو کشور آمریکا و کوبا، گوانتانامو در جنوب شرقی و همراه «باهیا هوندا» در شمال کوبا با عنوان اجاره و به صورت رسمی در اختیار ایالات متحده قرار گرفت. باهیا هوندا ده سال بعد آزاد شد اما گوانتانامو کماکان در اختیار آمریکایی‌ها است. پایگاه دریایی گوانتانامو بر اساس قرارداد سال ۱۹۰۳ به مدت نامحدود به دولت آمریکا اجاره داده شده و تنها راه لغو آن قرارداد، توافق مشترک دو کشور در مورد لغو آن و یا تخلیه داوطلبانه آن پایگاه توسط آمریکا است.

پایگاه نظامی آمریکا در گوانتانامو – سال ۱۹۱۶

 

ناوگان دریایی آمریکا در خلیج گوانتانامو – سال ۱۹۲۷

تسلط آمریکا بر گوانتانامو حتی پس از انقلاب

پایگاه دریایی گوانتانامو بر اساس قرارداد سال ۱۹۰۳ بین آمریکا و توماس استرادا پالما اولین رئیس جمهور کوبا به مدت نامحدود به دولت آمریکا اجاره داده شد و همان طور که مورد اشاره قرار گرفت، تنها راه لغو این قرارداد توافق مشترک دو کشور در مورد لغو آن و یا تخلیه داوطلبانه آن پایگاه توسط آمریکا است. از انقلاب کوبا به بعد، این کشور از گرفتن مبلغ اجاره خودداری کرده و دولت آمریکا مبلغ مزبور را هر ساله به حساب مشخصی واریز کرده است. با این حال دولت کوبا با استناد به ماده ۵۲ کنوانسیون ۱۹۶۹ وین قرارداد مزبور را باطل شده می‌داند و درخواست اعاده اراضی پایگاه مزبور و تعطیل شدن آن را دارد. البته قابل ذکر است که مبلغ حدوداً چهار هزار دلاری قرارداد، از سال ۱۹۵۹ به بعد تنها یک بار از طرف کوبا پذیرفته‌شده که آن هم در ابتدای انقلاب کوبا و به گفته کاسترو ناشی از «پریشانی اوضاع» بوده است!

تصویر هوایی از پایگاه نظامی آمریکا در گوانتانامو – ۱۹۹۴

زندان گوانتانامو

گوانتانامو از قرن ۲۱ بر سر زبان‌ها افتاد. پایگاه نظامی گوانتانامو از قرن بیستم چند بار برای ساماندهی پناه‌جویان هائیتی استفاده‌شده بود، اما طبق اعلام رسانه‌ها از سال ۲۰۰۲ و بعد از حمله آمریکا به افغانستان از این بازداشتگاه برای نگه‌داری و شکنجه کسانی که به زعم دونالد رامسفلد، وزیر دفاع وقت آمریکا، «افراد خطرناک» نامیده می‌شوند، استفاده شد. مبنای راه‌اندازی ان نیز این بود که این زندان خارج از خاک ایالات متحده بوده، فلذا از دسترس قانون دور است و برای بازداشتی‌ها دیگر نیز به رعایت قوانین قضایی آمریکا نخواهد بود. از این رو در این زندان از قیودات معمولی که بر ضد شکنجه اعمال می‌شوند، خبری نیست!

منبع: dorantv.net

همین است زندگی

گاهی اوقات مشکلات و گرفتاری ها آدم رو کلافه میکنه، جوری که آدم با خودش فکر میکنه و حتی گاهی زمزمه میکنه که زندگی همینه... همین مسیریه که مجبوری بری. کاری ندارم که این عقیده درسته یا نه ولی زاویه دید فاضل رو دوست دارم. از اینکه از همین جمله به ظاهر نه چندان مثبت؛ بار معنایی عمیقی رو برداشت میکنه.گفتم شاید شما هم خوشتون بیاد. به نظرتون شاه بیت اش کجاست؟

یک رود و صد مسیر، همین است زندگی
با مرگ خو بگیر! همین است زندگی

با گریه سر به سنگ بزن در تمام راه
ای رود سربه زیر! همین است زندگی

تاوان دل بریدن از آغوش کوهسار
دریاست یا کویر؟ همین است زندگی!

برگِرد خویش پیله‌تنیدن به صد امید
این «رنج» دلپذیر همین است زندگی

پرواز در حصار فروبسته ی حیات
آزاد یا اسیر.... همین است زندگی

چون زخم، لب گشودن و چون شمع سوختن
«لبخند» ناگزیر، همین است زندگی

دلخوش به جمع‌کردن یک مشت «آرزو»
این «شادی» حقیر همین است زندگی

با «اشک» سر به خانه دلگیر «غم» زدن
گاهی اگر چه دیر، همین است زندگی

لبخند و اشک، شادی و غم، رنج و آرزو
از ما به دل مگیر، همین است زندگی

 

*  استاد فاضل نظری

نزدیک ته خیار

شهری است پر از دکتر و استاد و مهندس
در کار خود البته برند و همه شاخص

آن رانت نخواران بنامی که ندارند
یک جو به زخارف،به ذخایر هوس و حس

جمعی متنفّذ به تظاهر متنفّر
از غاصب و از قاسط و از مارق و ناکث!

آن گِل به در شغل خود از هول بگیران
از شدت خدمت همه مسئول و مؤسّس

دیر آمدگانی که رساندند به هر حال
خود را به رفاه از قِبَل هن‌هن و فس‌فس

از بر سر هر مائده،بی قاعده خوردن
شد فایده‌شان،خواب و خور و خِرخِر و خس‌خس

دریا همه شد ماهی و از آن همه ماهی
یک فلس ندادند به یک آدم مفلس

دریا که زمانی به خودش دیده، نهنگی
شرمنده شده عاقبت از حضرت یونس

دریا که اگر خسته کنارش بنشینید
از دور چنان‌اید که انگار دو مونس

دریا که بسی شاعر خوش ذوق،شد از آن
در مقطع اشعار به دریا متخلّص

از مفلس اگر زود گذشتیم، در این بیت
میگویم اگر چند به تکرار ز مفلس/

این آدم مفلس همه جا هست دمِ دست
یک شخص به عنوان نمونه خود مخلص

اسرار مگو را چه بگوییم، که امروز
هم نُقل محافل شده هم نَقل مجالس

چون نَقل مجالس شده گفتیم مجالس
می‌گفتم اگر بود به یک مجلس، مجلس

ما را چه شد آخر، به چه تدبیر رسیدیم
از شخص مدرّس به اتوبان مدرّس

بر وعده‌ی کامل که وفا نیست در این عصر
دیگر چه توقع کنی از وعده‌ی ناقص

هر جا بروی، کلکته،قم،یزد،بنارس
از شاخه نیفتد به زمین میوه‌ی نارس

این قاعده‌ی میوه‌ی نارس همه جا هست
در کشور جمهوری چین ، کشور تونس

پیمان بدی بود چه بهتر که شکستند
تا چند بمانیم بر این عهد موسوس

فرجامِ دل بنده شد از قصّه‌ی برجام
مانند خیاری که شود از وسط‌اش نص!

زر کردن مس پیشکش، از دولت مسئول
اعجاز همین بس که طلا را نکند مس

این شعر که بی شائبه شایسته‌‌ترین است
شاید! شود آویخته از سر در گینس

شعر از:  ناصر فیض