در سالهای میانی قرن سیزدهم هجری(سال 1239) حاکم عثمانی بغداد داوود پاشا به حرمین شریفین کربلا و نجف حمله کرده و حرم را به توپ بسته و عده ای از مردم را به خاک و خون کشیده. در تاریخ دنبال دلیل این واقعه که باشی به این موضوع برخورد میکنی که شیخ احمد احسایی بنیانگذار فرقه ی شیخیه که با تکفیر علمای شیعه از ایران رانده شده بعد از رفتن به کربلا کتابی نوشت و در آن اعلام کرد که خلفا کافرند و به این ترتیب راه لعن و دشنام به خلفا را باز کرد. کتاب شیخ به دست والی بغداد رسید و او برای تادیب شیعیانی که لعن می کردند به عتبات حمله کرد و فاجعه ای انسانی را به بار آورد و برای مدتی حوزه علمیه نجف و کربلا را از رونق انداخت!
جالب اینکه تقریبا همه فقهای بزرگ آن عصر شیخ احمد احسایی و فرقه او را گمراه و باطل اعلام کرده بودند ولی همین فرد و طرفدارانش زمینه ی چنین فاجعه ای را فراهم کردند.
