از این سه تن بیعت بگیر

ولید بن عقبه فرماندار مدینه بود.یزید در نامه ای کوتاه برایش نوشت: وقتی نامه من به تو رسید حسین بن علی و عبدالله بن زبیر و عبدالله بن عمر را احضار کن و بیعت بگیر و آنها حتما باید بیعت خود را اعلام کنند.

ولید می دانست تنها شخصیتی که یزید از او می ترسید و می خواست هرچه زودتر تکلیف خود را با وی روشن کند حسین بن علی(ع ) است.او مروان را به یاری طلبید و با وی مشورت کرد.

مروان گفت:اگر رای مرا می پذیری لازم است هرچه زودتر و قبل از آنکه مردم از مرگ معاویه باخبر شوندپسر زبیر و حسین بن علی را بخواهی.اگر بیعت کردند که کار تمام است در غیر اینصورت آنان را به قتل برسان.عبدالله بن عمر هم مرد جنبش نیست.

ولید پیغامی برای حسین بن علی و پسر زبیر که در مسجد رسول الله بودند فرستاد.پس از آن زبیر از حسین(ع ) پرسید: فکر میکنید که چه مطلب مهمی پیش آمده؟ امام حسین (ع ) پاسخ داد: گمان دارم معاویه مرده و اینها قبل از آگاه شدن مردم میخواهند برای یزید بیعت بگیرند.

عبدالله گفت: اکنون چه خواهید کرد؟ امام پاسخ داد:من نزد حاکم میروم اما برای آنکه آسیبی به من نرسانند چند تن از کسانم را با خود می برم و بر در خانه ولید میگمارم تا اگر کار به جدال کشید یاری ام کنند.

امام به نزد ولید رفت و آنجا ولید خبر مرگ معاویه را داد و از امام خواست با یزید بیعت کند.امام گفت: من کسی نیستم که بدون حضور مردم با کسی بیعت کنم و برای تو هم سودمند نخواهد بود.پس مردم را فردا در مسجد رسول خدا دعوت کن تا آنجا تصمیم خود را بگویم.

ولید با خوشحالی گفت:

پس به خانه برو ولی فردا به مسجد بیا تا بیعت را به سامان برسانیم. در این هنگام مروان خطاب به ولید گفت: او را رها مکن.اگر بیعت نکرد دیگر به او دست نخواهی یافت. اگر بیعت نکرد او را به قتل برسان.

امام حسین از آن همه گستاخی به خشم آمد و فرمود: نه تو میتوانی مرا بکشی و نه او. سپس آنجا را ترک کرد.پس از رفتن امام؛ مروان به ولید گفت: اشتباه بزرگی کردی.حسین بن علی با پای خود آمد، او را رها کردی تا برود.مطمئن باش به او دیگر دست نخواهی یافت...

طاغوت، طاغوت است، چه تاج به سر و چه عمامه به سر

صحبت‌های شهید بهشتی خطاب به روحانیون:

💬 روحانیت و مردم مثل ماهی و آب هستند، سبک زندگی و کار و مسئولیت روحانیون ایجاب می‌کند که اینها با مردم باشند.

💬 رابطه طلبه‌ها با مردم در یک جمله کوتاه خلاصه می‌شود؛ خدمت بی‌منت به مردم. 

🔺اگر توانستیم این رابطه را ادامه دهیم، می‌توانیم در خدمت انقلاب بمانیم والا اگر حالا چون جمهوری اسلامی شده و عده‌ای از روحانیون در ردیف مقامات کشور قرار دارند، مناسبات اینها با مردم مناسبات طاغوتی شود، طاغوت، طاغوت است، چه تاج به سر و چه عمامه به سر!

💬 فطرت و قلب مردم از طاغوت و طاغوتی بیزار است، من هم اگر رفتار طاغوتی داشته باشم مردم از من بیزار می‌شوند. 

💬 ما سال‌ها از شیوه مدیریت و زمامداری پیغمبر (ص)، علی (ع) و ائمه هدی صحبت کردیم، حالا موقع عمل است.

 

🌼روضه های که قبول نشدن

 

 

✍ مرحوم سید علی اکبر کوثری روضه خوان امام خمینی (ره )میگه بعد از اتمام جلسه اومدم از دربمسجد بیام بیرون یکی از دختر بچه های محله اومد جلوم و گفت اقای کوثری برای ماهم روضه میخونی؟
گفتم： دخترم روز عاشوراست و من تا شب مجالس مختلفی وعده کردم و چون قول دادم باید عجله کنم که تاخیری در حضورم نداشته باشم. میگه هر چه اصرار کرده توجهی نکردم تا عبای منو گرفت و با چشمان گریان گفت مگه ما دل نداریم!؟
 چه فرقی بین مجلس ما و بزرگترها هست؟
میگه پیش خودم گفتم دل این کودک رو نشکنم و قبول کردم و به دنبالش باعجله رفتم تا رسیدیم. حسینیه ی کوچک و محقری بود که به اندازه سه تا چهار نفر بچه بیشتر داخلش جا نمیشدند.
 سر خم کردم و  وارد حسینیه ی کوچک روی خاکهای محله نشستم و بچه های قد و نیم قد روی خاک دور و اطرافم نشستند. سلامی محضر ارباب عالم حضرت سیدالشهدا عرضه کردم
السلام علیک یاابا عبدالله...
دو جمله روضه خوندم و یک بیت شعر  از آب هم مضایقه کردند کوفیان...
دعایی کردم و اومدم بلند بشم باعجله برم که یکی از بچه ها گفت تا چای روضه رو نخوری امکان نداره بزاریم بری ؛ رفت و تو یکی از استکانهای پلاستیکی بچه گانشون برام چای ریخت، چایی سرد که رنگ خوبی هم نداشت ، با بی میلی و اکراه استکان رو آوردم بالا و برای اینکه بچه ها ناراحت نشن بی سر و صدا از پشت سر ریختم روی زمین و بلند شدم و رفتم...
شام عاشورا (شب شام غریبان امام حسین) خسته و کوفته اومدم منزل و از شدت خستگی فورا به خواب رفتم.
وجود نازنین حضرت زهرا، صدیقه ی کبری در عالم رویا بالای سرم آمدند طوری که متوجه حضور ایشان شدم
 به من فرمود؛ آسید علی اکبر مجالس روضه ی امروز قبول نیست. گفتم چرا خانوم جان فرمود؛
نیتت خالص برای ما نبود. برای احترام به صاحبان مجالس و نیات دیگری روضه خواندی فقط یک مجلس بود که از تو قبول شد و ما خودمون در اونجا حضور داشتیم، و اون روضه ای بود که برای اون چند تا بچه ی کوچک دور از ریا و خالص گوشه ی محله خواندی....
 آسید علی اکبر ما از تو گله و خورده ای داریم!
گفتم جانم خانوم، بفرمایید چه خطایی ازم سر زده؟
خانوم حضرت زهرا با اشاره فرمودند اون چای من با دست خودم ریخته بودم چرا روی زمین ریختی!!؟
میگه از خواب بیدار شدم و از ان روز فهمیدم که توجه و عنایت اونها به مجالس بااخلاص و بی ریاست و بعد از اون هر مجلس کوچک و بی بضاعتی بود قبول میکردم و اندک صله و پاکتی که از اونها عاید و حاصلم میشد برکتی فراوان داشت و برای همه ی گرفتاری ها و مخارجم کافی بود.

بنازم به بزم محبت که در آن
 گدایی و شاهی برابر نشیند...
 
📚منبع؛ برگرفته از خاطرات مرحوم کوثری

 

عیدتون مبارک

🌺 دوازده عمل مستحبی روز عید غدیر 

❤️ عزیزان  حتما در روز عید غدیر ، با قرائت زیارت امین الله از زیارت بسیار نورانی حضرت امیرالمومنین علی (ع) بهره مند شوید.  

ننه های ایران زمین

 

■ ننه کبری مادر پیری است که کرونا گرفته و از آلزایمر هم رنج می‌برد و در بیمارستان امام خمینی(ره) بناب بستری شده. ننه بخاطر آلزایمر اطرافیانش را نمی‌شناسد؛ فکر می‌کند پرستاران بچه‌های او و بیمارستان هم خانه اوست و اصرار دارد که روی زمین بخوابد و پرستاران بخش هم درخواست او را اینگونه اجابت می‌کنند.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

 

■ شاید آن روز که قلم‌به‌دست گرفت و حرف‌های دلش را با زبان تصویر روی دیوار خانه‌اش نقاشی کرد، کسی فکر نمی‌کرد زنی سالخورده از یکی از روستاهای شمال ایران، به چهره‌ای جهانی تبدیل شود.
مکرمه قنبری معروف به «ننه مکرمه» در سال 1307 در شهرستان بابل متولد شد.
او تحصیلات دانشگاهی و سواد خواندن و نوشتن نداشت و دوره علمی هم نگذرانده بود.
ننه در 67 سالگی نقاشی را شروع کرد؛ سنی که شاید برای خیلی‌ها تداعی پیری و ازکارافتادگی باشد. او در سال ۲۰۰۱ برای برپایی نمایشگاهش به اروپا سفر کرد و به‌عنوان «زن سال سوئد» برگزیده شد و حتی به‌عنوان بانوی نقاش سال از طرف بنیاد پژوهش‌های زنان آمریکا انتخاب شد.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

■ روستای «میناچال خطبه‌سرای» شهرستان تالش که حدود ۱۷ کیلومتر از مرکز شهر فاصله دارد، سالیان سال بود که مدرسه‌ای نداشت و امکانات و فضای آموزشی در این منطقه، بسیار نامطلوب بود تا آن‌که بانو «فرانسا انجو» پیرزن ساکن روستا در عین نیازمندی، زمینی را برای ساخت مدرسه به اهالی هدیه کرد.
این بانو که متأسفانه خود هنوز در یک چادر و در شرایطی نامطلوب زندگی می‌کند، باغی را که از قدیم داشته و با آن امرارمعاش می‌کرد، در اختیار آموزش و پرورش قرار داد. او زمانی که مشکلات تحصیلی و آموزشی فرزندان روستا را دید، این باغ بزرگ و زیبا را برای ساخت مدرسه اهدا کرد و نخستین نیازمند خیّری شد که می‌شناسیم.